Tips van Stefan Westenbroek en Gerard van Velde helpen Stokvisdennen op weg naar NK Clubs

Zoals elk jaar trapt het schaatsseizoen af met het Nederlands kampioenschap voor clubs. Voor de deelnemende verenigingen aan dit prestigieuze toernooi was er zaterdag de gelegenheid om even van het ijs in Thialf te proeven, voordat op 12 oktober de strijd om de grote beker losbarst. De IJsclub Stokvisdennen uit Dalfsen maakte dankbaar gebruik van de mogelijkheid.

Voor de gelegenheid had de club Pieter van Savoyen ingeschakeld om de training aan een stuk of vijftien jeugdige rijders te verzorgen. De 77-jarige routinier is al bijna dertig jaar betrokken bij de Stokvisdennen en zit nog altijd vol energie. Af en toe serieus en streng, maar meestal met een knipoog voorziet hij iedereen van aanwijzingen op maat. Aan zijn zijde in de rol van vader, maar stiekem ook trainer, staat olympisch kampioen Gerard van Velde, die zelf ook nog training heeft gehad van Van Savoyen.

Tips van de top
Femke en Veerle (beiden 13) genieten. “Dit wordt mijn eerste keer op het NK Clubs. Ik mag de 1000 meter rijden”, zegt Veerle, die tussendoor nog wat starttips krijgt voor over twee weken. Femke is voorlopig eerste reserve voor het NK, maar mocht alsnog mee naar de training. “De tips van Gerard zijn altijd goed. Hij weet wat hij doet en wat hij moet zeggen. Nu weet ik bijvoorbeeld weer hoe ik mijn voeten moet neerzetten.”

Hoewel de tips van Van Velde welkom zijn, heeft zijn aanwezigheid vooral te maken met de opvallende verschijning van zijn dertienjarige zoon Justin, die in tegenstelling tot zijn clubgenoten in een joggingbroek en groen trainingsjack van Team Reggeborgh rondrijdt. Hij is namelijk zijn tas vergeten, iets wat zijn vader zelf ook wel eens is overkomen, geeft hij ruiterlijk toe. Gelukkig had in dit geval Gerard nog wel een paar schaatsen en een outfit in de buurt.

Ondanks de geïmproviseerde outfit gaat Justin met gemak over het ijs. Daar is hij blij mee, want ook hij start over twee weken voor het eerst op het NK. “Ik schaats nog maar drie jaar. Daarvoor heb ik gevoetbald. Toen ik een keer op natuurijs stond, vond ik het zo leuk dat ik bij Stokvisdennen ben gegaan.” Of hij het talent van zijn vader heeft? “Nou hij had vroeger altijd veel moeite met de bochten. Ik heb dat juist andersom met het rechte stuk, maar voor de rest zeggen ze allemaal dat ik precies hetzelfde als mijn vader ben.”

Mannen van de club
Net als de familie Van Velde zijn er meer binnen de Stokvisdennen. Het is een teken dat het bij de vereniging goed zit met de clubliefde en trouw. Met Joep Wennemars en Stefan Westenbroek kan de club ook nog eens trots zijn op twee toppers in het profcircuit. Ook zij zijn nog altijd trouw aan hun club. “Stefan heeft nog wel training gegeven tijdens ons trainingskamp”, zegt Veerle. “We deden een skeelertraining en ook een droogtraining. Het was erg leuk dat hij ons toen tips gaf.”

Westenbroek zelf vindt het leuk om zich in te zetten voor zijn club. “Buiten dat ik het heel leuk vind om training en les te geven, wordt het bij Reggeborgh ook gestimuleerd om je maatschappelijk in te zetten. Vrijwilligers zijn heel belangrijk. Zonder hen heb je geen evenementen, geen clubs en eigenlijk maar heel weinig in de maatschappij. Daarom zeggen ze: ‘als je iets kan doen, doe het’.”

“Door training te geven kan ik iets terug doen voor de club. Ik heb ook een opleiding Sport en Bewegen afgerond, dus dan kan ik mijn opleiding gelijk ook toepassen in de praktijk.” Bij de Stokvisdennen zijn ze er blij mee, want ook op het NK Clubs kunnen ze weer op Westenbroek rekenen. “Het wordt weer mijn eerste 500 meter, maar als er een de eerste moet zijn, is het NK Clubs wel een erg mooie wedstrijd om het seizoen mee te beginnen.”

De training voor de jeugd in Thialf zit er intussen op. Van Savoyen gaat elke rijder nog even af voor een korte nabespreking. Bij Justin van Velde blijft hij even hangen. Hij is verbaasd als hij hoort over zijn schaatsen. “Hé vriend had jij dat ook niet een keer in Deventer?”, roept hij plagend naar Gerard. “Nou dat was ik niet hoor”, haast die zich te zeggen. “Misschien in Haarlem, toen ik maar één schaats bij me had”, voegt hij lachend toe. Van Savoyen lacht mee: “Dan was het vast Stefan, die kon dat ook overkomen.”