Auteur: Sjors Leek
De schaats- en skeelersport kent vele vrijwilligers. Sommigen doen het kortstondig, sommigen worden bekende gezichten die zich jaar na jaar belangeloos inzetten voor de sport. De West-Friezen Harry en Marga Ooijevaar zijn vrijwilligers van die laatste soort. De twee zeventigers namen onlangs na meer dan 25 jaar afscheid van de sport. “Eens komt het moment.”
Zoals bij zoveel vrijwilligers in de sport begon het allemaal bij de kinderen. Harry en Marga hebben er drie, van wie de oudste twee, Ted en Erwin, ook op landelijk niveau actief zijn geweest. Harry: “Wij stonden langs de kant te kijken toen ze zeiden dat ze mensen tekort hadden. Je weet wel hoe dat gaat. ‘Kun je dit even doen? Kun je dat even doen?’ Zo rolden we erin. Steeds een stapje extra.”
Het bleef niet beperkt tot het inlineskaten. In Alkmaar raakten ze betrokken bij het marathonschaatsen en toen in 2006 de ijsbaan in Hoorn openging, werden ze medeoprichters van de marathoncommissie. Marga was vele jaren secretaris en Harry werd een bekend gezicht als juryvoorzitter en aankomstrechter. De twee vulden elkaar naadloos aan: terwijl Harry van alles regelde op de baan, was Marga in de jurytoren druk in de weer met de startlijsten. Ook in het inlineskaten bleven ze actief en waren ze betrokken bij de oprichting van het laagdrempelige Jeugd Skate Toernooi in Noord-Holland.
Van lokale wedstrijden tot EK’s: de Ooijevaars reisden stad en land af. “Reden we zo 40.000 kilometers per jaar voor het skeeleren”, vertelt Harry. Het waren goede jaren voor het inlineskaten, met Sjoerd en Mariska Huisman en Jannitta Spigt als lokale helden. Ook de Ooijevaars haakten aan. “Dat sfeertje was fantastisch. Was er een wedstrijd in de buurt van Zwolle voor de kinderen, dan reed ik verder door naar de Duitse grens om te jureren. Pikte ik ze op de terugweg weer op.”
Nu de oude garde van toen, zowel de vaste juryleden als de rijders, voor het grootste deel gestopt is, sluiten ook de Ooijevaars af. Na hun afscheid van het inlineskaten twee jaar geleden, is het nu ook bij de marathoncommissie in Hoorn tijd voor vers bloed. “Aan het begin van het seizoen hebben we gezegd dat dit het laatste jaar zou zijn”, vertelt Marga.
Afsluitend etentje
Nu het seizoen daadwerkelijk voorbij is, was afgelopen week dan het moment daar. Bij een afsluitend etentje werd uitgebreid stilgestaan bij ruim een kwart eeuw vrijwilligerswerk. Namens het Gewest Noord-Holland-Utrecht was er zelfs een bronzen waarderingsspeld voor het echtpaar. De eer om die uit te reiken viel ten deel aan Gerrit Bakker, net als Harry en Marga een man van het eerste uur in Hoorn en tegenwoordig nauw betrokken bij marathonploeg Wokke Vastgoed.
“We hebben heel wat stormen meegemaakt”, memoreert Bakker. “Vooral in de eerste jaren van de ijsbaan was het lastig. Wij deden heel veel mondeling en op goed vertrouwen. De ijsbaan werkte heel zakelijk en daar hebben we destijds best moeite mee gehad.” Dankzij hun jarenlange ervaring en harde werken zijn ze blij dat de zaken intussen heel wat soepeler lopen. Bakker: “Als je het zo lang doet, weet je wel wat je aan elkaar hebt. Dan heb je de contacten en kun je de mensen vinden.”
Anekdote
Marga haakt daar gelijk op in met een nieuwe anekdote. “De KNSB weet ook dat ze in Hoorn altijd terecht kunnen. Er was een jaar dat Den Haag de marathon moest teruggeven. Toen hebben we in twee dagen de mensen bij elkaar gekregen en in Hoorn een marathon georganiseerd. En het stond hè! Perfect.”
Het zijn die momenten die het echtpaar bij zijn gebleven en waar ze met trots op terugkijken. De waardering vanuit de lokale rijders, het landelijke peloton en de KNSB gunnen ze nu aan iemand anders. De opvolging staat immers klaar, al is een extra persoon voor het secretariaat nog gewenst. En of het afscheid na zo’n lange tijd definitief is? Fietsen, oppassen, tuinieren, helpen in de bollenschuur even verderop: stilzitten lijkt er voor de twee niet in te zitten. Harry: “En voor komende winter hebben ze ons telefoonnummer. We zullen gerust nog af en toe helpen, maar voor ons geen hoofdtaken meer.”
