De schaatsen aan de wilgen?

In november was ik voor een presentatie aanwezig bij de jaarvergadering van het district Aar en Amstel, in het clubgebouw van IJsclub De Blauwe Beugel. Het is geen geheim dat ijsclubs het lastig hebben, maar op de vergadering in Rijsenhout zag ik iets moois ontstaan.

Op gezette tijden laten werknemers van de KNSB hun gedachten gaan over zaken die hen opvallen bij schaats- en inlineskateverenigingen. In deze blogs geven zij hun persoonlijke visie. Deze blog is geschreven door Kim Boterenbrood, Doelgroepmanager Trainers & Vrijwilligers.

De vergadering van het district Aar en Amstel begon om 20:00 uur, ondanks alle verkeersopstoppingen ben ik ruim op tijd aanwezig. Maar wat regende en regende het. Bij aankomst op het Konnetlaantje kan ik net een paar sportvelden onderscheiden. Zou het hier zijn?

De regen is opgehouden en ik kijk nog een keer naar het gebouw voor mij en zie een bordje met IJsclub De Blauwe Bleugel opdoemen. Tsja, ik moet toch in dat mistroostige gebouw zijn. Met zichtbare verbazing stap ik het clubgebouw binnen. Van buiten lijkt het dan mistroostig maar vanbinnen is het één en al moderniteit en gezelligheid.

Toch valt mijn blik op iets opvallends, ik zie schaatsen ‘aan de wilgen hangen’. Wat zou dat betekenen? Ik kan mij niet voorstellen dat een club met zo’n mooi clubgebouw en een (natuurijs)baan voor de deur de schaatsen aan de wilgen hangt.

Ik besluit bij een tafel aan te schuiven waar een man van VZOD Kudelstaart en een man van IJsclub Otweg al hebben plaatsgenomen. De vergadering begint stipt 20:00 uur. De eerste mededeling is dat IJsclub VZOD is opgehouden te bestaan en dat STC Rijnstreek is overgestapt naar een ander district. En even later brengt een andere aanwezige in dat het jeugdschaatsen in het gewest Zuid-Holland terugloopt, lonkt hier dan toch die wilg? Ik ben er bang voor.

Drievoudige win-win-win situatie

Dan is het jaarverslag aan de orde. De voorzitter leest voor. Ik heb zelden zo’n ‘raak’ jaarverslag gehoord. De titel luidt: “Weer een NET NIET winter”. Ja…it ken net, denk ik. De hoop op strenge vorst, de teleurstelling wanneer de vorst niet doorzet, de gewenning van de teleurstelling, het is een negatieve spiraal. Ook de effecten van het uitblijven van de strenge winter op de clubs worden pijnlijk duidelijk gemaakt.

Na een pagina kommer en kwel wordt de toon van de voorzitter anders. Het district wil meer dan ooit een netwerk vormen van schaatstrainingsgroepen en ijsclubs die gezamenlijk activiteiten ontplooien. Er wordt zelfs gesproken over een daardoor drievoudige win-win-win situatie. Clubs en verenigingen hebben toegang tot veel meer deelnemers, leden kunnen gebruikmaken van activiteiten van andere verenigingen en de versterking van de band tussen verenigingen binnen het district biedt nieuwe mogelijkheden.

Ik snuif weerbaarheid en proef een ‘samen sterk verhaal’. En besef ik mij, misschien hangen daar wel gewoon schaatsen aan een tak ter decoratie van het clubgebouw.